Ο Μάνου Τσάο (ισπαν. Manu Chao, γενν. 1961) είναι, γεννημένος στη Γαλλία, τραγουδιστής, με ισπανική, (γαλικιανή και βασκική) καταγωγή. Τραγουδά στα γαλλικά, τα ισπανικά, τα αραβικά, τα γαλικιανά και τα αγγλικά.
Η μητέρα του Τσάο ήταν Ισπανίδα από το Μπιλμπάο, στη χώρα των Βάσκων, στη Βόρεια Ισπανία. Ο πατέρας του, ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Ραμόν Τσάο, ήταν Γαλικιανός, από τη Βιλάλμπα. Μετακόμισαν στο Παρίσι εξαιτίας της δικτατορίας του Φράνκο, η οποία διάρκεσε μέχρι τον θάνατο του δικτάτορα, το 1975. Σύντομα μετά τη γέννηση του Μάνου, η οικογένεια Τσάο μετακόμισε στα απομακρυσμένα προάστια του Παρισιού, και ο Μάνου πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής ηλικίας του στη Βουλώνη και τις Σέβρες. Καθώς μεγάλωνε συναναστρεφόταν με καλλιτέχνες και διανοούμενους, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν γνωστοί του πατέρα του, με μια ευρεία πολυπολιτισμική ποικιλομορφία που επηρέασε την προσωπικότητά του σε μεγάλο βαθμό. Μεγάλωσε με τις ιδέες της κοινωνικής ισότητας και με μια δίψα για την ποικιλομορφία, που παρουσιάζεται κατά ένα μεγάλο μέρος στο μίγμα του ευδιάκριτου και χωρίς όρια εξωτικού ήχου στη μουσική του.
Επηρεασμένος από τη βρετανική πανκ, και ιδιαίτερα από τους The Clash, ο Τσάο μαζί με άλλους μουσικούς δημιούργησε στα μέσα της δεκαετίας του 1980, το ισπανο-αγγλόφωνο ροκαμπίλυ συγκρότημα Hot Pants. Το συγκρότημα κυκλοφόρησε ένα ντέμο με τον τίτλο Mala Vida το 1984, που κέρδισε λίγη προσοχή. Ώσπου να κυκλοφορήσουν το πρώτο τους album το 1986, η εναλλακτική σκηνή του Παρισιού είχε ξεφτίσει, και ο Μάνου, ο αδελφός του, Αντουάν, και φίλοι του, έφτιαξαν τους Los Carayos, αλλάζοντας λίγο τον ήχο τους. Οι Los Carayos ήταν πάντα στα δεύτερα πλάνα του Μάνου Τσάο και κυκλοφόρησαν συνολικά 3 albums.
Το 1987, οι αδελφοί Τσάο και ο ξάδελφός τους, Σαντιάγο Κασαριέγκο, ίδρυσαν τους Μάνο Νέγκρα. Με μια μικρή εταιρία αρχικά, το συγκρότημα κυκλοφόρησε μια νέα έκδοση του Mala Vida, που έγινε γρήγορα επιτυχία στη Γαλλία. Σύντομα μετακινήθηκαν προς τη Virgin, και το πρώτο τους album Patchanka κυκλοφόρησε το επόμενο έτος. Αν και το συγκρότημα δεν κέρδισε ποτέ μια βάση στην αγγλική αγορά, η αύξηση της δημοτικότητάς του στον υπόλοιπο κόσμο ακολούθησε σύντομα, φτάνοντας στην 5η θέση σε Ολλανδία, Ιταλία και Γερμανία. Από το 1992, το συγκρότημα κέρδισε φήμη στη Νότια Αμερική, με την περιοδεία του Cargo.
Ρωγμές άρχισαν να αυξάνονται μεταξύ των μελών του συγκροτήματος, κατά τη διάρκεια εκείνης της περιοδείας και στα τέλη του 1994, πολλοί άφησαν το συγκρότημα. Την επόμενη χρονιά οι Μάνο Νέγκρα κυκλοφόρησαν το τελευταίο τους album, Casa Babylon, ο Μάνου Τσάο μετακίνησε την έδρα του συγκροτήματος στη Μαδρίτη, αλλά οι νομικές διαμάχες με τα προηγούμενα μέλη οδήγησαν τον Τσάο στο να διαλύσει τους Μάνο Νέγκρα το 1995.
Ο ήχος των Μάνο Νέγκρα χαρακτηρίζεται συνήθως από τους ζωηρούς ρυθμούς που μεταδίδουν μια δονούμενη ενέργεια, κάτι που φαίνεται από τον τίτλο του πρώτου album, "Patchanka" (πάρτυ), και από μια ευδιάκριτη ανεπισημότητα που επιτρέπει στο ακροατήριο να αναμιχθεί και να αισθανθεί κοντά στον ήχο τους. Η μίξη ειδών μουσικής είναι παρούσα σε όλες τους τις δουλειές και μπορεί γενικά να χαρακτηριστεί ως ένα ιδιαίτερα καινοτόμου φύσης, φολκ, πανκ, ροκ με στοιχεία ρέγκε.
Αφού πήγε στη Μαδρίτη, ο Τσάο και άλλα μέλη από τους Μάνο Νέγκρα διαμόρφωσαν ένα νέο γκρούπ, που το ονόμασαν Radio Bemba Sound System (από το σύστημα επικοινωνιών που χρησιμοποιoύταν στην Sierra Maestra, από τον Φιντέλ Κάστρο και τον Τσε Γκεβάρα κατά την Κουβανική επανάσταση), που συμπεριλάμβανε καλλιτέχνες από το Μεξικό, τη Βραζιλία και την Αργεντινή. Το αποτέλεσμα ήταν η μουσική να διαφέρει ουσιαστικά από αυτή των Μάνο Νεγκρα και να χρησιμοποιεί κυρίως ισπανικούς στίχους (και λιγότερο γαλλικούς). Το 1998 ο Μάνου Τσάο κυκλοφόρησε το Clandestino που περιείχε επιτυχείες όπως τα Clandestino και Bongo Bong, και το 1999 κέρδισε ένα βραβείο Victoires de la Musique. Το 2001 κυκλοφόρησε το Próxima Estación: Esperanza το οποίο είχε μεγάλη επιτυχία. Ένα ζωντανό album το Radio Bemba Sound System, κυκλοφόρησε την επόμενη χρονιά. Δύο χρόνια αργότερα, ο Τσάο επέστρεψε στις γαλλικές ρίζες του με το Sibérie m'était contée.
Το τελευταίο album του, το La Radiolina κυκλοφόρησε στις 4 Σεπτεμβρίου του 2007. Αυτή θα είναι η πρώτη διεθνής κυκλοφορία από το Próxima Estación: Esperanza του 2001. Το Rainin in Paradise, πρώτο single από το album, κάνει μια έντονη κριτική στην κατάσταση που επικρατεί σε διάφορα μέρη του κόσμου σήμερα, καθώς και στην κυβέρνηση του Τζωρτζ Μπούς σχετικά με την επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ[1].
Πολλοί από τους στίχους του Μάνου Τσάο, μιλούν για την αγάπη, για την ζωή στα γκέτο, τα ναρκωτικά, τη μετανάστευση, και φέρνουν συχνά ένα αριστερό μήνυμα. Αυτό απεικονίζει τις πολιτικές του θέσεις (η υποστήριξη του για το κίνημα των Ζαπατίστας είναι φανερή στο Radio Bemba Sound System). Ο Τσάο είναι ανοιχτά επικριτικός προς την κυβέρνηση του Μπους, και έχει πολλούς οπαδούς μεταξύ της ευρωπαϊκής αριστεράς και του κινήματος της αντιπαγκοσμιοποίησης.
Studio Albums
• Clandestino (Virgin – 1998)
• Próxima Estación: Esperanza (Virgin – 2001)
• Sibérie m'était contéee (Virgin – 2004)
• La Radiolina (2007)
Live album
• Radio Bemba Sound System (live album) (Virgin – 2002)
DVD
• Babylonia en Guagua (2002)
Singles
• Bongo Bong (1999)
• Clandestino (2000)
• Merry Blues (2001)
• Me Gustas Tú (2001)
• Mr. Bobby (2002)
• Rainin In Paradize (2007)